O możliwości rozszerzenia metodyki badań powierzchni pęknięć zmęczeniowych

Badania mikrobudowy złomów zmęczeniowych stwarzają dobre podstawy do fizycznej i praktycznej interpretacji przebiegu zmęczeniowego pękania. Najwięcej informacji dostarczają prążki, jako wspólna cecha większości złomów zmęczeniowych, umożliwiające dość pełne odtworzenie historii obciążenia (liczba cykli rozwoju pęknięcia; orientacyjna, całkowita liczba cykli obciążenia; średnie prędkości pękania; przybliżone wartości naprężeń
eksploatacyjnych). Za pomocą badań elektronooptycznych możemy wykryć i scharakteryzować pierwotne i wtórne ogniska pęknięć; opisać rozwój pęknięcia w poszczególnych Strefach złomu; określić udział pęknięć plastycznych i kruchych; dowiedzieć się o pękaniu wydzieleń i stref do nich przylegających; o lokalnym przyspieszaniu lub opóźnianiu pęknięcia; o rozmieszczeniu, gęstości i zasięgu pęknięć wtórnych; o stopniu oddziaływania różnych ośrodków. Rejestrujemy różne informacje dodatkowe, jak sam przebieg i budowę prążków, pęknięcia wtórne wzdłuż ścianek prążków, pasma poślizgów na powierzchniach pęknięć, budowę strefy resztkowej i charakter pękania w tej strefie. Do opisywanych badań wykorzystujemy głównie mikroskopy elektronowe transmisyjne, prześwietleniowe i mikroskopy elektronowe skaningowe. Celem niniejszej pracy jest pokazanie na podstawie wybranych przykładów, jak może się zmieniać elektronooptyczny obraz powierzchni pęknięć przez nachylanie repliki.