Związki konstytutywne pełzania i plastyczności

Dla celów projektowania inżynierskiego konieczny jest ilościowy opis zachowania się materiałów poddanych określonym wpływom zewnętrznym. Teorie pełzania i plastyczności w ramach mechaniki inżynierskiej są teoriami fenomenologicznymi, ponieważ fizykalny mechanizm niesprężystych deformacji jest zbyt skomplikowany i, jak dotąd, nie udało się go ująć w logicznie spójny opis matematyczny. W obszernej literaturze przedmiotu publikowanej na przestrzeni minionych dwudziestu lat daje się zauważyć szczególną tendencję do koncentracji na matematycznych aspektach teorii, lekceważącą często dane eksperymentalne opisujące rzeczywiste zachowanie się materiałów. Współcześnie obserwuje się nacisk na rozwój teorii równań konstytutywnych mechaniki, a ostatnio – termodynamiki, na bazie apriorycznych pojęć naprężenia i temperatury, przy czym prace te zaczynają traktować o zjawiskach fizycznych dopiero po zbudowaniu imponującej struktury matematycznej złożonej z postulatów, lematów, twierdzeń itd. Z drugiej strony wielu matematyków parających się zastosowaniami usilnie dąży do rozwiązania szeregu problemów brzegowych i początkowych na bazie związków fizycznych w większości nie zweryfikowanych eksperymentalnie. Na obecnym etapie – moim zdaniem – jedynym modelem materiału, dla którego istnieje dostateczna podbudowa eksperymentalna dla różnych rzeczywistych ośrodków jest tzw. model idealnego pełzania i idealnej plastyczności. I chociaż model ten daje opis daleko niekompletny, zawiera on te elementy mechaniki ośrodka, które są istotne w projektowaniu.